Παγκοσμιοποίηση, Εθνικισμός και Παγκόσμια Διακυβέρνηση

Η Παγκοσμιοποίηση

Συχνά ακούγεται ο όρος ''Παγκοσμιοποίηση'' και συχνά από τον απλό κόσμο συγχέεται με κάτι το ''αρνητικό''. Ως όρος φυσικά, είναι σχετικά καινούργιος, αφού μόλις το 1944 επροτάθη από τον Γερμανοαμερικανό Οικονομολόγο και Καθηγητή του Harvard, Theodore Levitt. Η εναλλακτική ονομασία του όρου αυτού είναι ''Διεθνοποίηση''. Ο όρος αυτός, είναι κατεξοχήν οικονομικός και προσδιορίζει την αυτονόμηση όλων παραμέτρων και καινοτομιών οι οποίες πριν λίγες δεκαετίες βρίσκονταν υπό τα στενά όρια των κρατών και των γεωγραφικών συνόρων. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) δίνει έναν καθαρά οικονομικής φύσης ορισμό για την Παγκοσμιοποίηση, ορίζοντάς την ως την ολοένα αύξουσα οικονομική αλληλεξάρτηση των χωρών μεταξύ τους μέσω του αύξοντος όγκου και αύξουσας απαιτούμενης ποικιλίας συναλλαγών ανάμεσα σε προϊόντα, υπηρεσίες κι ελεύθερης ροής κεφαλαίου σε διεθνές επίπεδο, συνεπικουρούμενης της διάχυτης ανάπτυξης της Τεχνολογίας και της Παραγωγής. Κύριοι παράγοντες για την ανάπτυξη της Παγκοσμιοποίησης είναι η Μετανάστευση των Ανθρώπων, το Διεθνές Εμπόριο, οι Ταχείες Μετακινήσεις Κεφαλαίων και η Ολοκλήρωση των Χρηματοπιστωτικών Αγορών (Διεθνείς Τράπεζες).

Την αυτονόμηση παραμέτρων όπως η Τεχνολογία, η Παραγωγή, η Επικοινωνία, οι Μεταφορές και ο Εφοδιασμός, ακολούθησε (από τη δεκαετία του '70 κι έπειτα) η αυτονόμηση της Ιατρικής, της Φαρμακευτικής και του Τομέα των Κοινωνικών Υπηρεσιών. Ο τελευταίος τομέας μάλιστα, πέτυχε την αυτονόμησή του μέσω πολυμερών συμφωνιών, πιλοτικών προγραμμάτων του εκάστοτε κράτους και μέσω ιδιωτικών φορέων συνεργασίας με το δημόσιο. Όλες αυτές οι παράμετροι, πριν μερικές δεκαετίες, βρίσκονταν υπό τη σκέπη του εκάστοτε κράτους το οποίο έπαιζε το ρόλο του προστάτη τους. Με την Παγκοσμιοποίηση, όλοι αυτοί οι τομείς ξεχύθηκαν προς πάσα κατευθύνση, σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη και συνεπώς, βλέπουμε την Τεχνολογία, το Εμπόριο, τις Κοινωνικές Δομές, την Πολιτική, την Εκπαίδευση και την ίδια την Πολιτιστική Καλλιέργεια (Κουλτούρα) να μετατρέπονται σε Διεθνείς Παραμέτρους Προσδιορισμού του ιδίου του Πανανθρώπινου Πλανητικού Οικοδομήματος.

Η Παγκοσμιοποίηση λοιπόν, είναι ένα κατεξοχήν Οικονομικό Φαινόμενο που συνίσταται σε ένα πολύπλοκο σύμπλεγμα υποφαινομένων και σχέσεων. Όμως η Οικονομία αντανακλά κι όλα τα υπόλοιπα μέρη της ανθρώπινης δραστηριότητας και συνεπώς, η Παγκοσμιοποίηση ως φαινόμενο μπορεί να επεκταθεί και στους υπόλοιπους τομείς της Παγκόσμιας Δραστηριότητας, από την Παραγωγή μέχρι την Πολιτιστική Καλλιέργεια. Άρα, μπορεί να διαχωριστεί σε επιμέρους κατηγορίες πεδίων ορισμού της:

1) Bιομηχανική Παγκοσμιοποίηση: Είναι η ενίσχυση και η επέκταση των Πολυεθνικών Εταιρειών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Δείτε π.χ. Εταιρείες όπως η Google, η Facebook, η Microsoft, η Amazon, η Tesla και η Pfizer.

2) Χρηματοπιστωτική Παγκοσμιοποίηση: Είναι η ανάδυση Παγκόσμιων Χρηματοπιστωτικών Αγορών και αποτελεί την πιο άμεση κι εύκολη πρόσβαση σε εξωτερικές χρηματοδοτήσεις για εταιρικούς και κρατικούς δανειζόμενους.

3) Πολιτική Παγκοσμιοποίηση: Είναι η επέκταση των πολιτικών, οργανωτικών, διοικητικών, οικονομικών και ατομικών (του κάθε πολίτη ξεχωριστά) συμφερόντων σε περιοχές και χώρες που δεν γειτνιάζουν με Βιομηχανικά και Οικονομικά ισχυρά Κράτη. Συνεπώς, η επαφή των Αναπτυσσόμενων και Υποανάπτυκτων κρατών με τα Βιομηχανικά και Οικονομικά Ισχυρά Κράτη και τις αντίστοιχες ενώσεις του (Ευρωπαϊκή Ένωση, Βορειοαμερικανική Ένωση, κλπ), ευοδώνει την εισαγωγή νέων φιλικών νομοσχεδίων προς τον πολίτη, διάδοση καινοτόμων μορφών και στρατηγικών διακυβέρνησης κι επίλυσης οικονομικών, κοινωνικών, νομοθετικών, υγειονομικών, εκπαιδευτικών και περιβαλλοντικών προβλημάτων. Δείτε το πρόσφατο παράδειγμα του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαμεσολάβησης και Διαιτησίας (ΕΟΔΙΔ) που αρχίζει κι αποκτά έδαφος στην Ελλάδα (η οποία είναι υποανάπτυκτη σε πολλούς τομείς). Να λοιπόν, ένα επίκαιρο παράδειγμα Πολιτικής Παγκοσμιοποίησης.

4) Πολιτισμική Παγκοσμιοποίηση: Είναι η ανάπτυξη διαπολιτισμικών αλληλεπιδράσεων μέσω της δημιουργίας μιας Παγκόσμιας Κουλτούρας στο χώρο της Τέχνης, των Πολιτιστικών Εκδηλώσεων και της Ψυχαγωγίας.

5) Παγκοσμιοποίηση της Πληροφορίας και της Ενημέρωσης: Είναι η αύξηση της μετάδοσης και ροής της πληροφορίας μεταξύ πολλαπλών γεωγραφικά απομακρυσμένων περιοχών του πλανήτη, όπως το Internet και τα Διεθνή Ειδησεογραφικά Δελτία που τροφοοδοτούν με σημαντικές πληροφορίες τα εγχώρια κανάλια ενημέρωσης της εκάστοτε χώρας. Στον τομέα αυτόν φυσικά ανήκουν και οι ποικίλες επιστημονικές πλατφόρμες διεθνούς επιστημονικής, ερευνητικής και ακαδημαϊκής ενημέρωσης που καλύπτουν κάθε λογής επιστημονική κι εκπαιδευτική θεματολογία ανά τον κόσμο.

Με βάση τα παραπάνω, κάποιος, θα διαφωνήσει λοιπόν με την ''mainstream'' ιδέα του απλού κόσμου ότι, ''η Παγκοσμιοποίηση είναι κάτι το αρνητικό''. Από την άλλη, το αντίπαλο δέος της Παγκομιοποίησης, δηλαδή ο Εθνικισμός, είναι παλαιότερης κοπής σύστημα σκέψης και κοινωνικο-πολιτικής δράσης κι ανάγεται στον 17ο αιώνα, σύμφωνα με τον Αμερικανό Φιλόσοφο και Ιστορικό, Hans Kohn. Ο Εθνικισμός, θέτει ως πυρήνα της δράσης του την έννοια του Έθνους, ως μια βασική διακριτή και καλά προσδιορισμένη ομάδα ανθρώπων με συγκεκριμένα συμφέροντα κι επιδιώξεις όπως η αυτοκυριαρχία ενός εθνικά προσδιοριζόμενου λαού σε μια γεωγραφική ζώνη αλλά φυσικά και τη διατήρηση της κυριαρχίας αυτής εντός των γεωγραφικών συνόρων που προσδιορίζεται από την ομάδα ανθρώπων αυτή ως ''Πατρίδα'', ''Χώρα'', ''Εθνικός ζωτικος χώρος''. Μια κυριαρχία ανεπηρέαστη από κάθε άλλη ξένη επιρροή, ειτε αυτή η επιρροή θεωρείται ουδέτρη είτε φυσικά επίβουλη. Για την ακραία έκφανση του Εθνικισμού, κάθε ουδέτερη προσπάθεια παρείσφρυσης κι επιρροής στα θέματα μιας χώρας (οικονομικά, παραγωγικά, εκπαιδευτικά), τείνει να θεωρείται κυρίως επίβουλη, ακόμα κι αν η προσπάθεια αυτή έχει σκοπό τη συνεργασία για την αύξησης παραγωγής μέσω κέρδους ή διπλωματικής προσέγγισης (αν πρόκειται για θέμα διαχείρισης φυσικών πόρων).

Ο Εθνικισμός (Nationalism)

Ο Εθνικισμός (Nationalism), είναι συνυφασμένος με την έννοια του Κράτους. Δεν υπάρχει Έθνος δίχως πρώτα να προηγηθεί Κράτος, έστω και σε υποτυπώδη μορφή. Όπως ανέφερα και στο προηγούμενο άρθρο μου για την Εθνογένεση στο Διεθνές Δίκαιο (εδώ ο σύνδεσμος https://georgedevere.wixsite.com/website/post/%CE%B7-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B7-%CF%89%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D?fbclid=IwAR0V82CywzE6Z0TTG4EIFI3KCQwyMcz4ebY23dawEeSJ_mqxePCdLc2SdD8 ), για να γεννηθεί ένα αυτούσιο Έθνος θα πρέπει πρώτα να υπάρξει μια στοιχειώδης Κρατική Κοινωνική Διαστρωμάτωση. Τα περισσότερα σύγχρονα κράτη, έχουν ως εξής:

1) Αποσχίστηκαν από τον κύριο κορμό του αρχικού Εθνικού ή Πολυεθνικού Κράτους ή Αυτοκρατορίας (Κροατία, Μάλτα, Σερβία, Βοσνία, Σλοβενία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Πολωνία, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Μολδαβία, Ουκρανία, Ρουμανία, Ελλάδα, Κύπρος, Αλβανία, Βουλγαρία, Βόρεια Μακεδονία, Φινλανδία, Χώρες Βαλτικής, Ελβετία, Λιχτενστάϊν, Λουξεμβούργο, Σκανδιναβικές Χώρες, Ισλανδία, Μογγολία, Ιαπωνία, Νότια και Βόρεια Κορέα, Κράτη Βορείου Αφρικής, Αίγυπτος, Λίβανος, Συρία, Λιβύη, Μπαγκλαντές).

2) Κυριάρχησε μια συγκεκριμένη εθνοτική ομάδα που επεβλήθη των υπολοίπων εθνοτικών ομάδων επιβάλλοντας και τη δική της Κρατική Κοινωνική Διαστρωμάτωση (Ηνωμένο Βασίλειο, Ισραήλ, Κράτη Κεντρικής Αφρικής, Νότια Αφρική, Τουρκία, Ρωσία).

3) Ενώθηκαν διάφορες ήδη υπάρχουσες εθνοτικές-κρατικές υποστάσεις σε μια ενιαία (Σύγχρονη Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ιταλία, Ρωσία, Ισπανία, Κίνα, Ινδία, Ινδονησία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Σαουδική Αραβία, Πακιστάν).

4) Μια ομοιογενής εθνότητα ή μια ετερογενής εθνοτική ομάδα ανθρώπων, αποσχίστηκε από το μητρικό κράτος της κι αποίκησε σε άλλο γεωγραφικό σημείο και ίδρυσε δικό της κράτος εκεί, αφού πρώτα επεβλήθη στις εκεί αυτόχθονες φυλετικές ομάδες, αναμείχθηκε εν μέρει με αυτές αλλά προέβη και σε συστηματικές εθνοκαθάρσεις (ΗΠΑ, Καναδάς, Ισραήλ, Νότια Αφρική, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Χώρες Λατινικής Αμερικής αλλά ουσιωδώς η Ρωσία και η Τουρκία μπορούμε να πούμε ότι αποτελούν επίσης μια τέτοια περίπτωση).

Κατά τον Γερμανό Κοινωνιολόγο Max Weber, το Κράτος, αποτελεί ένα είδος ανθρώπινης κοινότητας, η οποία διεκδικεί με επιτυχή τρόπο το μονοπώλιο της Νόμιμης Φυσικής Βίας, του Νόμιμου Καταναγκασμού και της Εξουσίας πάνω στο φυσικό σώμα και στο αυτεξούσιο του ανθρώπου, σε μια καλά οριοθετημένη γεωγραφική περιοχή. Συνεπώς, ο Εθνικισμός είναι ταυτόχρονα η πίστη στις αξίες και στα ιδανικά ενός Κράτος που εκπροσωπείται από μια συγκεκριμένη αυτούσια κι εθνικά προσδιοριζόμενη κοινωνία. Από ιστορικής πλευράς, είναι μια κοινή αλήθεια ότι η γένεση ενός Έθνους/Κράτους επέρχεται μέσω μιας σειράς Εθνικών Πολέμων αφού πρώτα έχουν προηγηθεί απειλές πολέμου ενός κράτους εναντίον κάποιας συγκεκριμένης εθνοτικής ομάδας. Στην Ιστορία και την Πολιτική Επιστήμη ισχύει κυρίως το Κύκλωμα της Εθνικής Ισχύος: Μια σειρά πολέμων οδηγούν στη γένεση ενός Έθνους/Κράτους, του οποίου ο λαός ενισχύει τον Εθνικισμό αυξάνοντας τις πολεμικές εντάσεις που οδηγούν στην αναβάθμιση των πολεμικών ικανοτήτων και στην εξέλιξη του πολεμικού εξοπλισμού του Έθνους/Κράτους αυτού, ώστε να μπορεί να ξαναμπεί πιο δυναμικά και πιο νικηφόρα σε μια επόμενη σειρά πολέμων. Και πάει λέγοντας. Το Κύκλωμα Εθνικής Ισχύος το βλέπουμε στις μέρες μας μέσω του Ρωσο-Ουκρανικού Πολέμου.

Γενικώς, τα Έθνη είναι κοινωνικά κατασκευασμένες οντότητες που λειτουργούν ως ιστορικά ενδεχόμενα, διαμορφώνοντας τη Μεγάλη Γεωπολιτική Σκακιέρα (κατά τον κορυφαίο Αμερικανό Στοχαστή και Γεωπολιτικό Αναλυτή, Zbigniew Brzezinski). Ο Weber, θεωρούσε ότι είναι συνυφασμένη η ανάπτυξη ενός Έθνους και η ενίσχυση μιας Εθνικής Ιδέας μέσω της ανάδειξης φιγούρας κάποιου χαρισματικού ηγέτη. Το αν κάποιος ηγέτης είναι χαρισματικός sui generis είτε τον έχουν ''κατασκευάσει'' οι μηχανισμοί του Κράτους ώστε να προβάλλεται στο λαό ή στην παγκόσμια πολιτική σκηνή ως τέτοιος, δεν έχει καμία σημασία. Το αποτέλεσμα μετράει στην τελική. Και ακριβώς στο σημείο αυτό, αρχίζει ο Λαϊκισμός. Ο Λαϊκισμός ενισχύει το αποτέλεσμα αυτό, ενισχύοντας τοιουτοτρόπως και το image του εκάστοτε ''χαρισματικού ηγέτη'' ο οποίος εκπροσωπεί ένα Έθνος/Κράτος. Το βλέπουμε άλλωστε και στον τρέχοντα πόλεμο της Ουκρανίας: Τόσο ο Εθνομπολσεβικισμός του Βλαντίμιρ Πούτιν όσο και ο Πολυσυλλεκτικός Εθνικοπατριωτισμός του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, διαπνέονται και οι δύο από το ίδιο αίσθημα του Λαϊκισμού. Ένα αίσθημα που δημιουργεί Λαϊκές Φιγούρες Ηγετών (όχι απαραιτήτως -αντικειμενικά- χαρισματικών).

Το Κρίσιμο Μεταίχμιο και οι Ρίζες των Αρνητικών Επιπτώσεών του

Και φτάνουμε τώρα στο μεταίχμιο της διετίας, από το τέλος του 2019 σχεδόν στα μέσα του 2022, όπου έχουν μεσολαβήσει μια σειρά από γεγονότα, με 2 κύρια ορόσημα: 1) Την Πανδημία COVID-19 και 2) Την Εισβολή της Ρωσίας του Πούτιν στην Ουκρανία καθώς και την επικείμενη Ενεργειακή Κρίση που φαίνεται να έχει επιφέρει η εισβολή αυτή αλλά και η επικείμενη εμφάνιση νέων επιδημιών που αχνοφαίνονται στον ορίζοντα και οι οποίες -ευτυχώς- μέχρι στιγμής δεν έχουν πάρει το γενικευμένο χαρακτήρα πανδημιών (έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας για να κρίνουμε το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στο Παγκόσμιο Υγειονομικό Μέτωπο). Και για να επιστρέψουμε στο κύριο θέμα της Πανδημίας, είδαμε προσφάτως και τις αναταραχές με το Καθολικό Lockdown που επέβαλαν οι Κινεζικές Αρχές στους κατοίκους της Σαγκάης που δημιουργεί παγκόσμιες ανησυχίες: Βλέπουμε μια ακόμα έκφανση της Παγκοσμιοποίησης της Πληροφορίας και της Ενημέρωσης, κρίσιμης σημασίας για όλους μας. Αν κάτσουμε και κάνουμε απολογισμό για τα οφέλη της Παγκοσμιοποίησης στις προηγούμενες δεκαετίες, από το 2000 και πίσω, θα καταλήξουμε στο ορθολογικό συμπέρασμα ότι η Παγκοσμιοποίηση προσέφερε τεράστια οφέλη σε όλους τους ανθρώπους της Γης. Μέσω της Παγκοσμιοποίησης, εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι απαλλάχτηκαν από τη φτώχεια, από τη διαρκή Σπάνη των Αγαθών Πρώτης και Δεύτερης Ανάγκης και οι συνθήκες ζωής τους άλλαξαν ριζικά προς το καλύτερο. Μετά το 2000, η Παγκοσμιοποίηση δημιούργησε πολλαπλές ευκαιρίες εργασίας κι εκπαίδευσης, πρόσφορο έδαφος για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις αλλά και αναβάθμισε πολλούς τομείς υπηρεσιών σε κάθε χώρα, παρά τις όποιες αμφισβητήσεις εδέχετο η ίδια η Παγκοσμιοποίηση από διαφορους πολιτικούς, κρατικούς και κοινωνικούς φορείς. Το παραπάνω ορθολογικό συμπέρασμα για τα οφέλη της Παγκοσμιοποίησης δέσποζε, παρά τις όποιες αμφισβητήσεις. Όμως, κατά την κρίσιμη αυτή διετία, από το τέλος του 2019 έως και σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές αυτού του άρθρου, αυτό το ορθολογικό συμπέρασμα αρχίζει να αμφισβητείται... ''Μα πως γίνεται να συμβεί αυτό μέσα σε μια διετία;'' θα με ρωτήσετε. Η ρίζα όμως του κακού μπήκε μόλις μια δεκαετία πριν, με τη Μεγάλη Οικονομική Κρίση και με αφορμές τα γεγονότα της τελευταίας διετίας, μέσω των 2 κύριων οροσήμων της, δηλ. της Πανδημίας του COVID-19 και του Ρωσο-Ουκρανικού Πολέμου. Και φτάσαμε στο χρονικό φάσμα της εποχής μας, όπου το ζήτημα της Παγκοσμιοποίησης ετέθη υπό σοβαρή αμφισβήτηση ως προς την αναγκαιότητα της υποστήριξής του από τους Κυβερνώντες και τους Πολίτες (τον λαό).

Η οικονομική και πολιτική ώθηση που στήριξε τα προηγούμενα χρόνια την επέκταση της Παγκοσμιοποίησης άρχισε πλέον να φθίνει. Εδώ ακριβώς εντοπίζονται οι ρίζες των διεθνών αρνητικών επιπτώσεων αυτού του πρόσφατου κρίσιμου μεταιχμίου: Οι συνομιλίες και τα συνέδρια Διεθνούς Εμπορίου που διεξήγοντο στις αρχές του 2000 απέτυχαν να οδηγήσουν σε σύναψη κάποιας αποτελεσματικής συμφωνίας ανάμεσα στα Οικονομικά Ισχυρά Κράτη και περί τα μέσα της ίδιας δεκαετίας (του 2000), άρχισε να κερδίζει έδαφος η Αντίδραση στην Παγκοσμιοποίηση λόγω του ότι, το κοινωνικό κόστος από τα ασύμμετρα αποτελέσματα της Παγκοσμιοποίησης ηύξατο διαρκώς. Ήταν τότε που η ανεργία στη Βιομηχανία Μεταποίησης στις Οικονομικά Ισχυρές Χώρες και οι ενδεχόμενοι κίνδυνοι της Χρηματοπιστωτικής Παγκοσμιοποίησης άρχισαν να διαφαίνονται και να παίρνουν τρομακτικές διαστάσεις στην καθημερινή μας πραγματικότητα (και κυρίως μετά από τη Μεγάλη Χρηματοπιστωτική Κρίση του 2008).

Στις αρχές μάλιστα της δεκαετίας του 2000 και κυρίως το 2001, οι φωνές κατά της Παγκοσμιοποίησης πήραν διηπειρωτικές διαστάσεις με αποκορύφωμα τα γεγονότα της Γένοβας, τον Ιούλιο του 2001, που οδήγησαν σε μια σειρά από βίαιες συγκρούσεις αριστεριζόντων και αντικαπιταλιστών διαδηλωτών (πήραν μέρος από συνδικαλιστές και φοιτητές μέχρι συσπειρωμένες ΜΚΟ) με τους Ιταλούς Καραμπινιέρους της Ιταλικής πόλης της Γένοβας, στην οποία διεξήγετο η Σύνοδος Κορυφής των G8. Η Σύνοδος των G8 ήταν η Σύνοδος Διαπραγματεύσεων των 8 Βιομηχανικά Ισχυρών Κρατών του πλανήτη κι όχι απαραίτητα των πλουσιότερων χωρών όπως συχνά έχει παρανοηθεί από τους δημοσιογράφους. Ήταν τότε που στις 20 Ιουλίου του 2001 σκοτώθηκε ο Ιταλός διαδηλωτής φοιτητής Κάρλο Τζουλιάνι (γεννηθείς στη Ρώμη) από σφαίρα του Καλαβρέζου Καραμπινιέρου Μάριο Πλακάνικα, στην Πλατεία Alimonda (Piazza Gaetano Alimonda) της Γένοβας, ξεσηκώνοντας από τότε ένα παγκόσμιο τσουνάμι αντιδράσεων όχι μόνο ενάντια στην αστυνομική βία και την κρατική καταστολή, αλλά και αντιδράσεις συνειρμών που συνέδεαν το συμβάν αυτό (κι άλλων παρομοίων) με τα υποτιθέμενα ''επίβουλα σχέδια'' των ιθυνότων της Παγκοσμιοποίησης και του Παγκοσμίου Καπιταλισμού. Έτσι, η Αντικαπιταλιστική Υστερία άρχισε να παίρνει τη μορφή Διεθνούς Ηθικού Πανικού (Global Moral Panic) τόσο από τις διάφορες ιδεολογικές οργανώσεις κι εκδοτικούς οίκους όσο και από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Ήδη από τις αρχές του 2000, οι διάφορες παρανοϊκές Θεωρίες Συνωμοσίας περί ''Νέας Τάξης Πραγμάτων'', Συνωμοσία Τραπεζιτών, Διεθνών Επιχειρηματικών Κολοσσών, Μυστικών Υπηρεσιών μέχρι και Τεκτονικών Σωματείων (Μασονικών Στοών), έλυναν κι έδεναν σε παγκόσμια κλίμακα και δημιουργούσαν ένα διεθνές, υστερικά, τρομολαγνικό κλίμα κατά της Παγκοσμιοποίησης. Τις περισσότερες φορές, αυτές οι Συνωμοσιο-παρανοϊκές δοξασίες (ούτε καν ''θεωρίες'' δεν πρέπει να λέγονται) ενεδύοντο υπό ένα πέπλο θρησκευτικίζουσας κι εθνικοπατριωτικής υφής και σε κάποιες περιπτώσεις, συνοδευόμενες από βαθιές Αντισημιτικές τάσεις. Όλοι θα γνωρίζουμε τον Άγγλο συγγραφέα David Icke που με τα συνωμοσιοπαρανοϊκά βιβλία (με θέματα όπως Ερπετοειδείς Ενδογήινους, Σιωνιστές, Μαύρη Αριστοκρατία, Εξωγήινους Ανουννάκι και Βαβυλώνιους Επικυριάρχους Εξουσιαστές) του έγινε πάμπλουτος παγκοσμίως και όλα τα σχεδόν τα έργα του έγιναν best-sellers από τα μέσα του 1999 έως τα μέσα του 2000. Κι όλοι θυμούνται στη Ελλάδα εξάλλου τα περίφημα βιβλία και βίντεο του τσαρλατάνου συγγραφέα και τηλε-βιβλιοπώλη, Δημοσθένη Λιακόπουλου και την περίφημη εκπομπή του, το ''Δυνατά κι Ελληνικά'', που μεσουρανούσε από τα μέσα του 2003 στο κανάλι EXTRA 3, με μεγάλο μάλιστα βαθμό τηλεθέασης (!) και παραγγελιών των βιβλίων του.

Συνεπώς, η Παγκοσμιοποίηση άρχισε να πολεμάται ανηλεώς σχεδόν από ένα μεγάλο μέσο όρο ανθρώπων ανά τον πλανήτη. Και κάπου εδώ, με τον συνδυασμό της αποτυχίας των Συνεδρίων Διεθνούς Εμπορίου του 2000-2001 και τη Χρηματοπιστωτική Κρίση του 2008, μαζί με την έντονη κρατική αλλά και τη λαϊκή οργή των πολιτών από διάφορες χώρες της Γης, στις αρχές του 2009, αρχίζουν να παίρνουν πόντους κι άνοδο τα Λαϊκιστικά, Ακροδεξιά κι Εθνικιστικά Πολιτικά Κόμματα. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα, τα έτη 2009-2012 αποτέλεσαν τις εποχές δράσης του Υπερεθνικιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, με αποκορύφωμα την είσοδό του στο Ελληνικό Κοινοβούλιο κατόπιν λαϊκής εκλογικής ψήφου (Εκλογές Μαϊου του 2012).

Το Τρίλημμα της Παγκοσμιοποίησης του Dani Rodrik

Η άνοδος του Εθνικισμού και των Ακροδεξιών Κομμάτων σε όλον τον κόσμο και κυρίως στη Δύση, επέφερε μια τάση απομονωτισμού και απόρριψη της Παγκοσμιοποίησης. Όμως η ίδια η Οικονομία είναι συνυφασμένη με την Παγκοσμιοποίηση και μια αντίθετη στροφή έναντι τη Παγκοσμιοποίησης, θα ήταν κάτι το πλήρως καταστροφικό. Συνεπώς, για την κάθε χώρα που στρέφεται σε εθνικές και απομονωτικές -υποτιθέμενες- λύσεις και απορρίπτει την Παγκοσμιοποίηση (πχ. Ουγγαρία του Viktor Orbán, κλπ), το μέλλον της είναι δυσοίωνο. Το ξέσπασμα της Πανδημίας COVID-19, τοεπιδείνωσε όλο αυτό: Επιδείνωσε την τάση απομάκρυνσης των περισσοτέρων χωρών από την Παγκοσμιοποίηση, ενίσχυσε τον Αναθεωρητισμό και τον Μεγαλοϊδεατισμό του παρελθόντος για τα ισχυρά και μεγάλα σε έκταση κράτη (όπως η Ρωσία). Μια πράξη Αναθεωρητισμού η οποία αποτελεί ταυτοχρόνως και το αποκορύφωμα για την πλήρη απόρριψή της Παγκοσμιοποίησης, ήταν το γεγονός της Ρωσικής Εισβολής στην Ουκρανία. Βλέπουμε ξανά να εγείρονται συμπαγείς συνοριακοί φραγμοί και να αναβιώνουν τα γεγονότα απομονωτισμού του απώτατου παρελθόντος, όπου οι μεγάλοι εθνικοί πόλεμοι μεταξύ κρατών δέσποζαν.

Από την άλλη, στο μέτωπο της Πανδημίας του COVID-19, συναντάμε αυστηρότερους συνοριακούς ελέγχους με το πρόσχημα της αναχαίτισης εξάπλωσης του ιού, όπου ως ιδέα και μέθοδος είναι ΟΚ, αλλά από την άλλη ενισχύει τον απομονωτισμό μεταξύ των κρατών, ενώ ταυτόχρονα ελλοχεύει ο κίνδυνος να αναβιώσει η έννοια του Έθνους-Κράτους πιο ισχυρή από ποτέ, ενισχύοντας τον Εθνικισμό και την τάση προς ένα Ολοκληρωτικό Συντηρητικό κι Αυταρχικό Καθεστώς, επιστρέφοντας σε ένα αμάγαλμα μεσαιωνικών και σοβιετικών καταστάσεων μαζί. Κι εδώ ακριβώς, στο σημείο τομής του Απομονωτισμού, του Εθνικισμού και της Απολυταρχίας ανακύπτει το λεγόμενο Τρίλημμα της Παγκοσμιοποίησης (Rodrik Trilemma ή Rodrik Paradox), όπως αυτό διατυπώθηκε από τον Τούρκο (Σεφαρδίτη Ιουδαίο στην καταγωγή) Οικονομολόγο-Διεθνολόγο του Harvard, Dani Rodrik. Το Τρίλημμα της Παγκοσμιοποίησης ως θεωρία, είναι συνυφασμένη με τις συνέπειες της Χρηματοπιστωτικής Κρίσης που άρχισαν αισθητά να φαίνονται επίσημα σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, στις περισσότερες Δυτικές και Βαλκανικές Χώρες, το 2010. Στις αρχές της δεκαετίας αυτής (2010), ο Rodrik ανέλυσε τις αισθητές συνέπειες της Παγκοσμιοποίησης σε όλα τα κράτη σχεδόν της Γης έπειτα από τη Χρηματοπιστωτική Κρίση του 2008, που ξεκίνησε ως Κρίση Ενυπόθηκων Στεγαστικών Δανείων που οδήγησε στην κατάρρευση της Τράπεζας Lehman Brothers, στις 15 Σεπτεμβρίου, ενεργοποιώντας το Άρθρο 11 για αίτηση πτώχευσής της. Επρόκειτο για συνέπειες απωλειών και αλυσιδωτών οικονομικών ζημιών που αναπόφευκτα θα οδηγούσαν στην έξαρση των Εθνικιστικών Κινημάτων στις περισσότερες χώρες του Δυτικού Κοσμου, στη δυσπιστία έναντι στο όραμα της Παγκόσμιας Προόδου και στη δυσπιστία έναντι στα Δημοκρατικά Ιδεώδη. Το Τρίλημμα του Rodrik, υποδεικνύει ακριβώς αυτό: Ότι οι τρεις έννοιες της 1) Οικονομικής Παγκοσμιοποίησης, 2) της Πολιτικής Δημοκρατίας και 3) του Έθνους/Κράτους είναι εντελώς ασύμβατες μεταξύ τους και φυσικά αμοιβαία αντικρουόμενες. Με βάση λοιπόν αυτή τη λογική του Τριλήμματος, μόνο δύο εκ των τριών αυτών εννοιών θα μπορούσαν να συνυπάρχουν με αποτελεσματικό τρόπο σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή στη μελλοντική Ιστορία της Ανθρωπότητας.

Κατά το Τρίλημμα της Παγκοσμιοποίησης του Rodrik, η Δημοκρατία και η Εθνική Κυριαρχία είναι συμβατές μόνο εάν περιοριστεί η Παγκοσμιοποίηση. Αντιθέτως, εάν κυριαρχήσει ο θεσμός της Εθνικής Κυριαρχίας και η Παγκοσμιοποίησης, τότε η Δημοκρατία δεν έχει θέση στη σκηνή, διότι δεν θα λειτουργήσει. Τέλος, εάν εξαπλωθεί η Δημοκρατία και η Παγκοσμιοποίηση, τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα για το μέλλον των Εθνών/Κρατών. Θα είναι παντελώς άχρηστα στην ύπαρξή τους κι επομένως κάτι το απολιθωματικό, μια καρκινωματική τροχοπέδη στην Παγκόσμια Πρόοδο. Ως προς την ανάλυση πλαισίου της εννοιολογικής συνάφειας του Τριλήμματος της Παγκοσμιοποίησης, πολλοί Διεθνολόγοι χρησιμοποιούν ως -the very model- το παράδειγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διότι, ηΔημοκρατία όταν προσπαθεί να συνδυαστεί με τη λήψη οικονομικών αποφάσεων σε κεντρικό και υπερεθνικό επίπεδο, όπως ακριβώς συμβαίνει με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε κάθε έννοια περί Εθνικής Κυριαρχίας -και εν μερει- Κρατικής Αυτοδιάθεσης, υποχωρεί. Συνεπώς οι θιασώτες της Αντι-Παγκοσμιοποίησης, οι οποίοι είναι κυρίως Παραδοσιακράτες Πατριώτες κι Εθνικιστικές, ευαγγελίζονται ότι η ισχύς της Παγκοσμιοποίησης θα πρέπει να περιοριστεί ή να εξαλειφθεί εντελώς προκειμένου να μην παραδωθεί μέρος της Εθνικής Κυριαρχίας των εκάστοτε κρατών που αυτοί εκπροσωπούν σε κάποιον Υπερεθνικό Οργανισμό. Ακριβώς το ίδιο πράγμα ευαγγελίζονται αντιστοίχως και οι υποστηρικτές της Λαϊκής Κυριαρχίας ή Λαοκρατίας (κυρίως Αριστεροί, Αριστεριστές και Κομμουνιστές).

Έτσι, με βάση τα παραπάνω, τα προηγούμενα χρόνια είδαμε φαινόμενα στον Δυτικό Κόσμο που ανέτρεπαν την αισιόδοξη αντίληψη για μια Παγκόσμια Συνεργατική Κοινωνία στο μέλλον. Γεγονότα όπως η εκλογή του Donald Trump, τον Ιανουάριο του 2017 ωςΠροέδρου των ΗΠΑ και το Brexit, το οποίο ψηφίστηκε τον Ιούνιο του 2016 και εφαρμόστηκε επίσημα το Φεβρουάριο του 2020. Πιο βίαια γεγονότα που συνετάραξαν το όραμα μιας τέτοιας Παγκόσμιας Συνεργατικής Κοινωνίας ήταν φυσικά η εισβολή της Ρωσίας του Πούτιν στην Ουκρανία, στις 24 Φεβρουαρίου του 2022. Βλέπουμε λοιπόν πως η αντίδραση στην Παγκοσμιοποίησης μπορεί να εκδηλωθεί με είτε με μία μορφή Πολιτικού Προστατευτισμού είτε με μια ακόμα χειρότερη μορφή, όπως μια βίαια κίνηση Ιμπεριαλισμού που χαρακτηρίζει την περίπτωση της Ρωσικής Εισβολής στην Ουκρανία. Στην πρώτη δε περίπτωση, η απόρριψη της Παγκοσμιοποίησης από τους ψηφοφόρους μιας χώρας, μπορεί να εκληφθεί ως μια ορθολογική αντίδραση από πολλούς Αναλυτές, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για πολίτες μιας χώρας με ισχυρή οικονομία και ταυτόχρονα με υψηλούς δείκτες κοινωνικής ανισότητας στο εσωτερικό της χώρας αυτής.

Η Στροφή προς την Περιφερειοποίηση (Regionalization)

Ως αντίδραση στην Παγκοσμιοποίηση, σε επίπεδο Παραγωγής κι Ανάπτυξης εντός των εκάστοτε χωρών, οι κυβερνώντες επικεντρώνονται σε μια εναλλακτική στρατηγική που καλείται ''Περιφερειοποίηση'' (Regionalization), μέσω του σχηματισμού Αποκεντρωμένων Περιφερειακών Μονάδων Παραγωγής κι Εφοδιασμού Πόρων, Αγαθών και Υπηρεσιών.

Ξεκινώντας από τα υλικά αγαθά και τα προϊόντα, η Απο-Παγκοσμιοποίηση, ξεκινά από ένα καλοζυγισμένο ''χτύπημα'' στην Παγκόσμια Εφοδιαστική Αλυσίδα (Global Logistics). Κι αυτό το χτύπημα θα συμβεί κυρίως μέσω της μεταγκατάστασης κι εναπατρισμού των Εφοδιαστικών Αλυσίδων πίσω στις χώρες προέλευσής τους. Μια κίνηση που θα υποστηρίζεται τόσο από το Ιδιωτικό Κεφάλαιο (Επιχειρήσεις) όσο και από τα Πολιτικά Κόμματα τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς. Φυσικά ένα τέτοιο χτύπημα, δεν είναι κάτι καινούργιο καθώς οι απαρχές του εντοπίζονται σχεδόν στα τέλη της 10ετίας του 2000 και συγκεκριμένα το 2008, στο Δυτικό Κόσμο. Το κρίσιμο μεταίχμιο όμως της Πανδημίας του COVID-19, παρατηρούμε ότι όλο αυτό αρχίζει να επιταχύνεται ακόμα περισσότερο. Σε κομματικό επίπεδο εγχώριας πολιτικής, στις χώρες της Δύσης, παρατηρούνται συγχωνεύσεις κομμάτων με διαφορετικές κι αντίθετες πολιτικές ατζέντες μεταξύ τους. Δεξιά κι Αριστερά Κόμματα συγχωνεύονται σε Κόμματα Ενιαίου Συνασπισμού, προωθώντας της Περιφερειοποίηση ως αντίβαρο στην Παγκοσμιοποίηση. Συνεπώς βλέπουμε μια έντονα οργανωμένη αντίσταση στην Παγκοσμιοποίηση, άνευ προηγουμένου.

Επίσης, οι Κρατιστές Οικονομολόγοι, ανεξαρτήτου πολιτικής κατεύθυνσης και κομματικής γραμμής, θεωρούν ότι ο Προστατευτισμός του Κράτους και η Απο-Παγκοσμιοποίηση, είναι μια τάση απόρριψης της Εμπορικής Εξάρτησης της χώρας τους, δηλαδή του κράτους τους, από τα κράτη που κατέχουν τα ηνία της Μονοπωλιακής Παραγωγής προϊόντων που διοχετεύονται μέσω εισαγωγών στη χώρα τους. Στο Διεθνές Εμπόριο, παρατηρούμε αυξήσεις στους Τελωνειακούς Δασμούς καθώς και δημιουργία de novo (δηλαδή εκ νέου) Δασμολογικών Κλάσεων, ισχυροποιώντας το Σύστημα Εκτελωνισμού της εκάστοτε χώρας και κάνοντάς το πιο περίπλοκο, σε σημείο όπου τείνει να επανέρχεται ένα είδος Διαφθοράς στις Εισαγωγές/Εξαγωγές με τα πλαστά εξοδολόγια και τους ''μαϊμού'' ελέγχους σε containers και αεροδρόμια που παρατηρούνταν τη 10ετία του 80-90 (και κυρίως στην Ελλάδα, στο Τελωνείο του Περάματος και στο Αεροδρόμιο των Σπάτων). Η διαφθορά αυτή ευνοεί και διαιωνίζει τις καταστάσεις της Εγχώριας Παραοικονομίας του παρελθόντος, πριν τις εποχές του εκσυγχρονισμού και μας θυμίζει τις σκοτεινές εποχές του Ψυχρού Πολέμου στην Ανατολική Ευρώπη και στη Μεσόγειο. Ας θυμηθούμε πως πλούτιζαν οι Εκτελωνιστές του '70 και του '80 (αλλά μέχρι και τις αρχές του' 90) από τέτοιες ''δραστηριότητες'', στον Ελλαδικό χώρο. Τότε, έβλεπες ξαφνικά έναν Εκτελωνιστή με εξαετή καριέρα να σου ξεπετάγεται με βίλες και σκάφη και να σου δηλώνει ''Εφοπλιστής''. Και να σε αφήνει να αναρρωτιέσαι ''από που κι ως που;;;''.

Βλέπουμε λοιπόν ότι, η Περιφερειοποίηση, είχε ξεκινήσει να ξεπερνά την Παγκοσμιοποίηση, ήδη σε εποχές πριν την Πανδημία. Απλά η Πανδημία κατέστη ένας παγκόσμιος καταλυτικός παράγοντας έκθεσης των τρωτών σημείων αλληλεξάρτησης των προϊόντων με τις παγκόσμιες κεφαλαιούχες αγορες και τις πρακτικές ασυνέχειες ανάμεσα στη δραστηριότητα της παγκοσμιοποιημένης αλληξάρτησης αυτής. Για αρκετά χρόνια, οι παγκοσμιοποιημένες συναλλαγες, διεξήγοντο εντός των περιφερειών και όχι μεταξύ τους. Εξαίρεση βέβαια σε όλο αυτό, αποτελούσε το άμεσο εμπόριο ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Κίνα. Ενώ στις αρχές του 1990, η Βορειο-Αμερικανική Ένωση (ΗΠΑ, Καναδάς και Μεξικό) απορροφούσε το 35% των προϊόντων της Ανατολικής Ασίας, σήμερα παρατηρούμε ότι η αναλογία αυτή έχει πέσει στο 20% λόγω του ότι, το μερίδιο των εξαγωγών στη Ανατολικής Ασίας προς τον εαυτό της, αυξάνεται ετησίως. Αυτό φυσικά αποτελεί μια φυσιολογική κατάσταση στο Διεθνές Εμπόριο, λόγω του ότι Χώρες της Ασίας παρουσιάζουν άνοδο στην αλυσίδα αξίας και καταναλώνουν περισσότερα προϊόντα από τα προϊόντα που παράγουν. Αυτό έγινε ολοφάνερο στο Οικονομικό Πόλεμο ΗΠΑ-Κίνας του 2019, όπου η Βορειο-Αμερικανική Ένωση άρχισε να συναλλάσσεται κυρίως μεταξύ των 3 χωρών μελών της: δηλαδή οι ΗΠΑ συνηλάσσετο κυρίως με τον Καναδά και το Μεξικό καθώς και με τη Δανία μέσω της Γροιλανδίας (η ΗΠΑ έπαιρνε πρώτες ύλες κι αλιεύματα από τη Γροιλανδία κι έστελνε τεχνικό εξοπλισμό σε αυτή), όπου η Γροιλανδία αποτελεί, γεωγραφικά, τμήμα της Βορείου Αμερικής. Έτσι οι συναλλαγές των ΗΠΑ με την Κίνα μειώθηκαν κατακόρυφα. Όλο αυτό, αποτελεί μια στοχευμένη κίνηση καθαρής Περιφερειοποίησης. Από τη μεριά της, η Κινα διεξήγαγε εμπόριο με την Ένωση Κρατών της Νοτιοανατολικής Ασίας, τη γνωστή ASEAN, ηοποία δημιουργήθηκε στις 8 Αυγούστου 1967, με πρωτοβουλία της Ινδονησίας, της Σιγκαπούρης, της Μαλαισίας, της Ταϊλάνδης και των Φιλιππινών. Το εμπόριο της Κίνας-ASEAN αυξήθηκε πάνω από 300 δις δολλάρια κι αυτό αποτελεί ένα ακόμα κορυφαίο δείγμα Περιφεροποίησης. Σε επίπεδο ηπείρων, παρατηρούμε ότι η Βόρεια Αμερική, η Ασία και η Ευρώπη στρέφονται πανηγυρικώς προς την Περιφεροποίηση, εστιαζόμενοι κυρίως στην περιφερειακή του αυτάρκεια, εγκαταλείποντας βαθμιαία τις μακρινές, πολύπλοκες, παγκόσμιες και διηπειρωτικές Εφοδιαστικές Αλυσίδες (Logistics), οι οποίες αποτελούσαν την επιτομή της Παγκοσμιοποίησης.

Όμως, που μπορεί να οδηγήσει μακροπρόθεσμα αυτή η στροφή προς την Περιφερειοποίηση; Ποια τροπή μπορεί να πάρει και ποια θα είναι η μελλοντική έκβασή της;

Τα Ολέθρια Αποτελέσματα της Περιφερειοποίησης

Η στροφή προς την Περιφερειοποίηση δεν είναι κάτι καινούργιο. Έχει εφαρμοστεί και στο παρελθόν κι έχει επιφέρει ολέθρια αποτελέσματα στις εγχώριες οικονομίες, στις επιχειρήσεις και τελικώς, μεγάλο πλήγμα στην Παγκόσμια Οικονομία και στην Ανάπτυξη, οδηγώντας τα κράτη σε δυο Παγκοσμίους Πολέμους. Η Αντι-Παγκοσμιοποίηση και η Περιφερειοποίηση, εφαρμόστηκε σθεναρά από το 1910 μέχρι το 1918, ενώ το 1914 ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Τίποτα δεν φαινόταν αρχικά ότι θα σηματοδοτούσε την έναρξη μιας Παγκόσμιας Κρίσης λόγω της στροφής προς την Περιφεροποίηση, η οποία με τη σειρά της θα οδηγούσε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Προστατευτισμός, η Αυτάρκεια κι ο Επαναπατρισμός των Επιχειρήσεων, μαζί με την αύξηση των τελωνειακών δασμολογικών φραγμών του εμπορίου θα οδηγούσε τη Γη στη λαίλαπα του Πολέμου των Χαρακωμάτων. Η αναζωπύρωση της Περιφερειοποίησης, κάνει τις Πολυεθνικές Εταιρείες ανά τον κόσμο να ανησυχούν, εκφράζοντας σφοδρές ανησυχίες για την επιδείνωση του Προστατευτισμού στις ΗΠΑ και στις χώρες της Ανατολικής Ασίας.

Ο Προστατευτισμός, εκτός απο το Εμπόριο, αφορά και τις Διασυνοριακές Συγχωνεύσεις και τις Κρατικές Προμήθειες, την ίδια στιγμή που Οικονομολόγοι, Διεθνολόγοι, Διευθύνοντες Σύμβουλοι (CEO's) και Λομπίστες (Lobbyists) σε ολόκληρο τον κόσμο, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου περί των καταστροφικών συνεπειών της Περιφερειοποίησης, καλώντας τους κυβερνώντες και τους απλούς ψηφοφόρους/πολίτες να μην υποκύψουν στον Προστατευτισμό. Συνεπώς, φτάνουμε προ των πυλών μιας σύγκρουσης ανάμεσα στον Διεθνισμό/Κοσμοπολιτισμό που εκπροσωπείται από την ατζέντα της Παγκοσμιοποίησης και στον Εθνικισμό που εκπροσωπείται από την ατζέντα του Προστατευτισμού, του Παρεμβατισμού και της Περιφερειοποίησης. Μιλάμε για σύγκρουση τριών ταχυτήτων: 1) Σύγκρουση Παγκοσμίων Θεσμών, που διαφαίνεται στην Κρίση στο Διεθνές Δίκαιο και στη Γεωπολιτική Σκηνή με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τον πρωτοφανή Αναθεωρητισμό που εκφράζεται από τον Εθνομπολσεβικισμό του Βλαντίμιρ Πούτιν και του Κρεμλίνου 2) Σύγκρουση Εμπορικών Δυνάμεων με αποτέλεσμα την Διεθνή Κρίση στο Εμπόριο και 3) Κρίση στις Ροές Κεφαλαίου που μας φέρνει στο επίκεντρο ενός νέου επικείμενου Οικονομικού Κραχ, που μπορεί να λάβει χώρα από το φθινόπωρο του 2022 μέχρι τα μέσα του 2023.

Την ίδια στιγμή, στο μέτωπο της Πανδημίας του COVID-19, παρατηρούμε Παγκόσμιους Οργανισμούς όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας που υποχρηματοδοτείται με αποτέλεσμα να δρα σχετικά αργά ως προς τη λήψη νέων αποτελεσματικών μέτρων για επικείμενες μεταλλάξεις του ιού ή εμφάνιση νέου τύπου πανδημιών. Στο Διεθνές Εμπόριο αντιστοίχως, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (WHO) ''πάσχει'' κι αυτός από υποχρηματοδότηση αλλά και από υπερβολικό κι αλόγιστο παρεμβατισμό από τις Οικονομικά Ισχυρές Χώρες όπως η Κυβέρνηση των ΗΠΑ και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνεπώς, το Διεθνές Εμπόριο οδηγείται σε βαθμιαία συρρίκνωση, από τη στιγμή που οι εταιρείες ''πετσοκόβουν'' τα Logistics (Εφοδιαστικές Αλυσίδες) και αποκλείουν την εξάρτηση από άλλες χώρες του εξωτερικού για τις προμήθειες ζωτικής σημασίας πρώτων υλών, λειτουργικών εξαρτημάτων και ανταλλακτικών. Εκτός από τον τομέα της Τεχνολογίας Οχημάτων, Ψηφιακών Συσκευών, Τηλεπικοινωνιών και Μεταφορών, μεγάλο ''τσουνάμι'' θα επέλθει και στον τομέα της Υγείας, των Φαρμακευτικών και Βιοτεχνολογικών προϊόντων, όπου η Περιφερειοποίηση θα οδηγήσει στην Απο-Ενσωμάτωση των υπομονάδων ανάπτυξης, παραγωγής και πακεταρίσματος των προϊόντων αυτών. Έτσι, οι εκάτοστε χώρες θα πρέπει να αναπτύξουν σε ελάχιστον χρονικό διάστημα αυτάρκεις δομές για όλες αυτές τις δραστηριότητες, αρμοδιότητες και πόστα υπηρεσιών ώστε να τα ενσωματώσουν όλα αυτά εντός της περιφέρειάς τους ή στα πλαίσια των συνόρων τους. Κάτι το οποίο κρίνεται αρκετά δύσκολο έως ακατόρθωτο για χώρες όπου ουδέποτε είχαν παράδοση στις ανεπτυγμένες βιομηχανίες κι Εταιρείες Υψηλής Τεχνολογίας (όπως η Τεχνολογία Hardware και η Βιοτεχνολογία). Ένα παράδειγμα τέτοιων χωρών είναι οι Μεσογειακές Χώρες που δεν είχαν ποτέ παράδοση σε Καινοτομίες Αιχμής (Νανοτεχνολογία, Βιοτεχνολογία, Μικροηλεκτρονική, Ρομποτική, Αεροδιαστημική, κλπ). Εξαίρεση βέβαια εδώ αποτελεί ο Ιταλικός Βορράς, ο οποίος μάλιστα θα χρειαστεί να σχηματίσει έναν περιφερειακό άξονα με τις χώρες των Άλπεων (Ελβετία και Αυστρία και ίσως και η Σλοβενία), το Grand Est της Βορειο-Ανατολικής Γαλλίας και το Γερμανικό Νότο (Γερμανικά Κρατίδια Βαυαρίας και Βάδης-Βυρτεμβέργης). Κάτι τέτοιο αν συμβεί (διαβάστε αυτό ακριβώς το άρθρο μου περί τούτου https://evolutiongr.wixsite.com/society/post/o-%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B7%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%83%CE%B5%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D ), προσωπικά θεωρώ πως θα σώσει την όλη κατάσταση και τα πράγματα θα είναι πλέον αρκετά ευοίωνα! Κάτι τέτοιο, θα έθετε τα θεμέλια για μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Είθε!

Τα χρόνια που θα έρθουν (κι από τη φετινή χρονιά κιόλας δηλαδή), η Αντι-Παγκοσμιοποίηση θα είναι μια δυστοπική πραγματικότητα, δυστυχώς. Η Περιφερειοποίηση θα γιγαντώνεται και οι Εθνικιστικές αλλά και Εθνομπολσεβικικές Πολιτικές Τάσεις θα κερδίζουν έδαφος, ενώ ο Προστατευτισμός, ο Κρατικός Παρεμβατισμός και η εκάστοτε Εγχώρια Γραφειοκρατία ολοένα και θα δεσπόζει. Στις χώρες της Δύσης και στην Ανατολική Ευρώπη (εκεί υπάρχει ήδη αυτό), θα σημειωθεί άνοδος του Εθνικισμού, του Εθνικο-Πατριωτισμού, του Εθνομπολσεβικισμού, του Λαϊκισμού, του Θρησκευτικού Φανατισμού και του Αντι-Διανοουμενισμού που όλα αυτά θα οδηγήσουν σε οικονομικά, κοινωνικά και ανθρωπιστικά δεινά, οδηγώντας τον πλανήτη προ των πυλών των Σκοτεινών Αιώνων ενός Μεταμοντέρνου Σκληρού Μεσαίωνα. Αν δεν φρεναριστεί με κάποιο τρόπο όλο αυτό, αν δεν αναχαιτιστεί, τότε ακριβώς προς τα εκεί βαδίζουμε και εκεί που βαδίζουμε είναι ότι πιο χειρότερο μπορεί να συμβεί στην Ιστορία του Ανθρώπου. Το Κοινωνικό Χάος θα πάρει ευρείες διαστάσεις και η οικονομία της εκάστοτε χώρας θα καταστραφεί.

Ποια είναι η λύση λοιπόν για να αποφευχθεί ένα τέτοιο δυστοπικό μέλλον για τη Δύση αλλά και για την Ανθρωπότητα ολόκληρη; Μα φυσικά το ξεκίνημα μιας Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, μέσω μιας δίκαιης, αποτελεσματικής και βιώσιμης μορφής Παγκοσμιοποίησης.

Η λύση της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης (Global Governance)

Είναι γεγονός πως, χωρίς μια καλά θεμελιωμένη Στρατηγική Παγκόσμιας Διακυβέρνησης δεν μπορεί να σωθεί αυτή η ταχέως εξελισσόμενη (προς το χειρότερο) κατάσταση. Όμως, τι ορίζουμε ως ''Παγκόσμια Διακυβέρνηση''; Παγκόσμια Διακυβέρνηση (Global Governance) είναι ένα σύστημα μηχανισμών συνεργασίας ανάμεσα σε Υπερεθνικούς Φορείς οι οποίοι λειτουργούν με μια ιεραρχική κλίμακα δρώντων εντός κι εκτός των υπαρχόντων Εθνικών Κρατών με σκοπό την ενορχηστρωμένη επίλυση τόσο των Παγκοσμίων Προβλημάτων (Γεωπολιτικά, Οικονομικά, Περιβαλλοντικά, Υγειονομικά, Πόρων, Ενέργειας και Παγκόσμιας Ανάπτυξης) όσο και Ενδοκρατικών Προβλημάτων που προϋπάρχουν στα Εθνικά Κράτη ή αναφύονται εντός αυτών, λόγω εσωτερικών κι έτερων εξωτερικών (Διεθνών) προβλημάτων. Τα Παγκόσμια Προβλήματα, επηρεάζουν έναν μεγάλο αριθμό κρατών και φυσικά απασχολούν μια ευρεία γεωγραφική ζώνη, κατάσταση που θα επηρεάσει και μακροπρόθεσμα ολόκληρο τον πλανήτη. Η Παγκόσμια Διακυβέρνηση είναι ένας μηχανισμός Ολοκλήρωσης των Θεσμών, των Νόμων και των Συνεργασιών στην πλήρη ολότητά τους, με κοινό στόχο την τελική και ύστατη επίλυση σχεδόν των περισσοτέρων προβλημάτων του πλανήτη. Η κορύφωση της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης είναι το πέρασμα από την Διεθνοποίηση των Θεσμών (Διεθνές Δίκαιο) στην Πλανητοποίησή τους (Πλανητικό Δίκαιο). Όταν αναφύονται οι διεθνείς προκλήσεις, τα Έθνη-Κράτη, μέσω μιας συντονισμένης Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, μπορούν να επιλύσουν τα προβλήματα με τις ελάχιστες δυνατές ζημίες και με τα πιο πολυάριθμα πλάνα δράσεων (ποικιλομορφία σχεδιασμών) στην τροχιά του χρόνου, με ''βιομηχανικού'' τύπου ακρίβεια και αποτελεσματικότητα.

Βάσει του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), τα ίδια τα Έθνη-Κράτη, δύνανται από μόνα τους να συντονιστούν μεταξύ τους στα πλαίσια της Διεθνούς Συνεργασίας με σκοπό την επίτευξη μιας αποτελεσματικής Παγκόσμιας Διακυβέρνησης που θα δώσει άμεση κι εύκολη λύση σε όλα τα παραπάνω προβλήματα της τρέχουσας κατάστασης που περιέγραψα στην προηγούμενη ενότητα. Παγκόσμια Διακυβέρνηση και Διεθνής Συνεργασία είναι δυο έννοιες καλά συνυφασμένες μεταξύ τους και απολύτως αλληλεξαρτώμενες και αλληλο-προαπαιτούμενες. Ο ήδη υπάρχων κόσμος μας, διαρκώς κατακερματίζεται και πολώνεται με μεγάλη ταχύτητα. Η Επιτάχυνση της Καταστροφής του παρόντος παγκοσμίου -σαθρού- οικοδομήματος, θα φέρει ολοένα και περισσότερο τόσο τους πολίτες όσο και τους κυβερνώντες πιο κοντά στην ανάγκη και στο κίνητρο να ζητήσουν πια, αυτοβούλως, μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση.

Συνεπώς, μακροπρόθεσμα, θα αντιληφθούν όλοι, ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί ότι, ο Απομονωτισμός και ο Προστατευτισμός που γεννούν τα μεγάλα προβλήματα του Εθνικισμού και του Κρατικού Παρεμβατισμού, αποτελούσαν και αποτελούν ένα μεγάλο σφάλμα. Ένα σφάλμα πρωτίστως λογικής και κατά δεύτερον ένα σφάλμα που αποτελούσε και αποτελεί τη ρίζα κάθε κακού, πάσης φύσεως αντιξοότητας που ταλάνιζε κι εξακολουθεί να ταλανίζει την Ανθρωπότητα από τις ιστορικές απαρχές της. Στην τελική, ότι προβλήματα πάντα αντιμετώπιζε η Ανθρωπότητα, ήταν κατ'ουσίαν παγκόσμια. Δεν υπήρχε ποτέ αντικειμενικά κάποιο πρόβλημα που να ήταν εθνικό ή φυλετικό. Τέτοιες ταμπέλες του τύπου ''εθνικό'' ή ''φυλετικό'' τις έβαζαν μόνο οι αυθόρμητες Γεωπολιτικές Πιέσεις ανάμεσα σε θύλακες γεωγραφικών ζωνών ή τις έβαζαν κάποιοι επίβουλοι εγκέφαλοι με αρρωστημένα επιτήδειους και δόλιους εξουσιαστικούς στόχους (στόχοι σκοπιμότητας και σφετερισμού). Η Πανδημία του COVID-19 μας εδίδαξε τουλάχιστον το πόσο σημαντική είναι αυτή η οπτική: Η Πανδημία δεν ήταν ποτέ πρόβλημα Κινεζικό, Ιταλικό, Βρετανικό ή Αμερικανικό αλλά ένα ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ. Το λέει φυσικά και η ίδια η λέξη Παν+Δημία: Πας+Δημος, δηλαδή ''Ολόκληρος ο Πληθυσμός''. Ποιος πληθυσμός; Ο πληθυσμός της Γης φυσικά!

Γιατί είναι τελικά αναγκαία μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση

Μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση λοιπόν, κρίνεται επείγουσα και αναγκαία, διότι, όπως είδαμε και βιώσαμε στη διάρκεια της Πανδημίας του COVID-19, αναδύθηκαν στην επιφάνεια τα ήδη υπάρχοντα υπόλοιπα προβλήματα του πλανήτη και της Ανθρωπότητας: Προβλήματα όπως η Κλιματική Αλλαγή, η Ενεργειακή Κρίση, οι Γεωπολιτικές Κρίσεις, Ανθρωπιστικές Κρίσεις, Προβλήματα το Διεθνές Εμπόριο, Επιστημονική και Τεχνολογική Βραδυκινησία ή και Στασιμότητα, Ελλείψεις Πόρων, Πολιτικές και Κοινωνικές Αποσταθεροποιήσεις, όπου είναι όλα τους Παγκόσμια Προβλήματα. Αν θυμάστε καλά την μεγάλη Κρίση Δημόσιας Ασφαλείας που ακολούθησε μετά το Τρομοκρατικό Χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, ήταν κι αυτή φυσικά ένα Παγκόσμιο Πρόβλημα το οποίο τροφοδότησε τις πιο σκληροπυρηνικές Θεωρίες Συνωμοσίας αλλά και συλλογικούς φόβους περί των μέτρων που επρόκειτο να πάρει η εξουσία έναντι του απλού πολίτη (πχ. Τρομονόμος, Μεγάλος Αδελφός, κλπ). Η 11η Σεπτεμβρίου άλλαξε τον κόσμο και το βασικότερο είναι ότι άλλαξε την οπτική της Ανθρωπότητας για τον κόσμο. Όλοι αντιλήφθηκαν ότι η Τρομοκρατία είναι ένα Παγκόσμιο Πρόβλημα κι όχι μόνο ''Αμερικανικό''-

''Αγγλοσαξονικό'' ή ''Αραβικό-Ισλαμικό''. Δεν είναι Πρόβλημα Δυο Αντιμαχόμενων Πόλων, αλλά Ενιαίο και Πανανθρώπινο. Το ίδιο ισχύει και για το Οργανωμένο Έγκλημα και για τη Μαφία. Όλα αυτά είναι Πανανθρώπινα Προβλήματα και μόνο με μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση μπορούν να χτυπηθούν και να παταχθούν βαθιά στις ρίζες τους.

Ο Αμερικανός Πολιτικός Επιστήμονας Ian Arthur Bremmer, Ιδρυτής της Εταιρείας Ανάλυσης Πολιτικού Κινδύνου Eurasia Group, δήλωσε ότι η σημερινή μας εποχή, τα τελευταία 10 χρόνια, είναι μια κατάσταση G0. Και σύμφωνα με τον Ινδό Οικονομολόγο Arvind Subramanian, η κατάσταση αυτή μπορεί να αποδοθεί εναλλακτικά και ως G-2 (G μείον δύο), λόγω της έλλειψης ηγεσίας των πάλαι ποτέ Ισχυρών Κρατών, δηλ ΗΠΑ-Σοβιετικής Ένωσης. Οι έννοιες G0 και G-2 δηλώνουν καταστάσεις που βρίσκονταισε αντίθεση με τις έννοιες G7 (Ηγεσία των 7 Βιομηχανικών Ισχυρών Κρατών) ή και G20 (Ηγεσία της G7 συν τις άλλες 13 πλουσιότερες και ισχυρές χώρες του πλανήτη) και πάει λέγοντας. Σήμερα δεν υπάρχει καμία μονομερής ή πολυμερής ηγεσία και συνεπώς το πιο αντιπροσωπευτικότερο σημείο στο οποίο βρισκόμαστε είναι το G0 (κανείς δεν κυριαρχεί, κανείς δεν ορίζει στη Διεθνή Πολιτική). Και η Ρωσία που έκανε επίθεση στην Ουκρανία, αυτό από μόνο του αποτελεί μια κίνηση απόγνωσης κι όχι ανάληψης εξουσίας από κάτι. Μην ξεχνάμε ότι η Ρωσία έκανε επίθεση σε ένα παλιό της έδαφος, εκπροσωπώντας τον πάλαι ποτέ πυρήνα της Πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αυτό δηλαδή που ήταν η Ρωσία στη σύγχρονη Ιστορία της. Άρα τι ακριβώς χρειαζόμαστε; Τι απέμεινε πλέον να εφαρμοστεί, δεδομένων των υπαρχουσών συνθηκών και προβλημάτων; Φυσικά η υλοποίηση μιας Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.

Σήμερα, βρισκόμαστε ήδη, μπροστά σε μια κρίσιμη καμπή. Όπως περιέγραψε ο Αμερικανός Πολιτικός Φιλόσοφος και Οικονομολόγος Francis Fukuyama στο βιβλίο του Political Order of Political Decay (Πολιτική Τάξη και Πολιτική Φθορά), τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα που αποτελούν πάρεργα παρελθόντων προβλημάτων (και πάει λέγοντας) επιδεινώνουν την κρισιμότητα της κατάστασης η οποία χρήζει, εν τέλει, Παγκόσμιας Διακυβέρνησης. Η κρίσιμη αυτή καμπή, θέτει σε λειτουργία έναν αυτοματοποιημένο μηχανισμό φαύλου κύκλου που έχει ως εξής: Τα Έθνη/Κράτη αντιμετωπίζουν από μόνα τους αναποτελεσματικά κι αποτυχημένα τις μεγάλες παγκόσμιες προκλήσεις που αναφύονται στα πλαίσια αυτής της κρίσιμης καμπής. Στη συνέχεια, αυτή η κατάσταση τροφοδοτεί την δυσπιστία των Πολιτών προς το Κράτος. Κι έτσι προκαλείται αντίδραση των Πολιτών έναντι του Κράτους (η έννοια του Έθνους ειναι συνυφασμένη με αυτή του Κράτους αλλιώς τείνει να θεωρηθεί -πρακτικά- μια παθολογική φαντασίωση εάν κινείται σε άλλα, μη-ρεαλιστικά, πλαίσια). Η αντίδραση των Πολιτών προς το Κράτος και η δυσπιστία τους, οδηγεί με τη σειρά του σε ζημία, μέσω της απώλειας πόρων, χρημάτων αλλά και πολιτικού κύρους από τη μεριά των πολιτικών εκπροσώπων, όπου όλη αυτή η ζημία έχει ως αποτέλεσμα την ακόμα πιο ανεπαρκή επίδοση του Κράτους στα ολοένα και κρίσιμα προβλήματα αυτής της κρίσιμης καμπής, κάτι το οποίο οδηγεί σε τελική απροθυμία του Κράτους να στηρίξει τους Πολίτες (μόνο να τους εξαπατά πλέον μπορεί όπως έκανε ανέκαθεν) με τους Πολίτες να ψάχνουν ανάμεσά τους έναν ''Ηγέτη'' να αναδείξουν, με τα ίδια και χειρότερα πάλι αποτελέσματα για τους ίδιους και για τη χώρα τους. Και φυσικά όλος αυτός ο φαύλος κύκλος να αναχαιτίζει κάθε προσπάθεια να σχεδιαστεί, να οργανωθεί και να εγκαθιδρυθεί μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση.

Να γιατί λοιπόν χρειαζόμαστε μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Η Κρίση του COVID-19 και ο Ρωσο-Ουκρανικός Πόλεμος (τα 2 κύρια Ορόσημα του Κρίσιμου Μεταιχμίου, όπως ανέφερα στην αρχή), μας εξηγούν εμπράκτως γιατί ακριβώς το όραμα της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης θα πρέπει να αρχίζει να γίνεται κύρια Ιδεολογία όλων των Ανθρώπων της Γης. Όραμα όλων των Γήινων. Εάν όμως απορρίψουμε το όραμα αυτό και στραφούμε στον Προστατευτισμό και στον Εθνικισμό ή στον Εθνομπολσεβικισμό, τότε το μέλλον της Ανθρωπότητας θα είναι δυστοπικό και ο πλανήτης Γη θα καταστεί ένα πολύ επικίνδυνο μέρος για κατοίκηση. Χρειαζόμαστε λοιπόν μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση ώστε να μπορούμε να Εκκινήσουμε Ξανά (Επανεκκίνηση). Μια Μεγάλη Επανεκκίνηση τόσο της Παγκόσμιας Οικονομίας όσο και της Γνώσης μας για τις βαθύτερες αιτίες όλων των προβλημάτων που ταλάνιζαν και ταλανίζουν τον πλανήτη και την Ανθρωπότητα, από τις απαρχές της Ανθρώπινης Ιστορίας. Τοιουτοτρόπως, θα επέλθει το αποτελεσματικό και λειτουργικό πακέτο των ρεαλιστικών λύσεων στα Παγκόσμια Προβλήματα, εν ευθέτω χρόνω.

Τέλος, ο Διανθρωπισμός (Transhumanism) έρχεται να αναδυθεί ως κύρια δυναμική Κουλτούρα Προόδου και Ανάπτυξης σε μια Παγκόσμια Κοινωνία. Μια Φιλοσοφική, Επιστημονική και Παραγωγική Κουλτούρα με βαθιές Ηθικές και Υπαρξιακές Ρίζες. Έίναι ένα ρεύμα που αποβλέπει στη βελτίωση του ανθρώπου, όχι ως φυλή, έθνος, ανθρωπολογική ή γλωσσική ομάδα αλλά ως Φυλογενετικό Βιολογικό Είδος. Και αυτό είναι ότι πιο θεμελιώδες και ρηξικέλευθο υπάρχει και δύναται να υπάρξει. Για τον Διανθρωπισμό, η Παγκοσμιοποίηση είναι απολύτως αναγκαία. Διότι οι στυλοβάτες του Διανθρωπισμού, δηλ. oι Τεχνολογίες NBIC (Nano-Bio-Info-Cogno) προάγουν την Παγκοσμιοποίηση και φυσικά, με τη σειρά τους, οι Τεχνολογίες NBIC χρειάζονται την Παγκοσμιοποίηση για την προαγωγή τους. Πρόκειται για Παγκόσμιες, Πανανθρώπινες Τεχνολογίες και που επίκεντρό τους είναι ο άνθρωπος ως ενιαία Βιο-Νοητική και Κοινωνική Οντότητα και φυσικά ως Φυλογένεση της ενιαίας Εξελικτικής Πορείας του. Ο Νέος Άνθρωπος, ο Μετάνθρωπος θα πρέπει να γεννηθεί και τα νέα βιολογικά είδη θα πρέπει να αναδυθούν από αυτόν το Νέο Θαυμαστό Κόσμο και συνεπώς, ο πλανήτης θα χρειαστεί να είναι ενωμένος υπό μια ενιαία Παγκόσμια Διακυβέρνηση, με ένα ενιαίο Πλανητικό (κι όχι Διεθνές) Δίκαιο. Γιατί η Παγκόσμια Διακυβέρνηση, είναι το ίδιο το Ανθρώπινο Μέλλον καθεαυτό.

Συγγραφέας του παρόντος άρθρου: Γιώργος-Φανούριος Πουλόπουλος